NERWICA NATRĘCTW

objawy, nowoczesne metody leczenia OCD,
przezczaszkowa stymulacja magnetyczna - TMS

Około 40% osób cierpiących na zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne nie reaguje na samodzielnie stosowane, konwencjonalne metody leczenia, takie jak psychoterapia czy leczenie farmakologiczne. Badania pokazują, że przezczaszkowa stymulacja magnetyczna (ang. transcranial magnetic stimulation - TMS) może znacząco zmniejszyć objawy OCD u osób, u których tradycyjne podejścia terapeutyczne nie przyniosły oczekiwanej poprawy. Jest to bezpieczna metoda wykorzystująca powtarzające się impulsy magnetyczne do wyciszenia nadmiernie aktywnych obszarów mózgu powodujących natręctwa i kompulsje. W 2018 roku została ona zatwierdzona przez FDA (ang. the United States Food and Drug Administration) jako skuteczna metoda leczenia OCD u dorosłych.

Poprawa jakości życia: Badanie przeprowadzone przez Mantovani et al. (2010) wykazało, że pacjenci leczeni TMS zgłaszali znaczną poprawę jakości życia, w tym lepsze funkcjonowanie w życiu codziennym i zmniejszenie lęku związanego z OCD.¹

Redukcja ciężkości objawów OCD: W badaniu Carmi et al. (2019), pacjenci leczeni TMS doświadczyli znaczącej redukcji ciężkości objawów OCD, co zostało zmierzone za pomocą skali Y-BOCS, standardowego narzędzia do oceny nasilenia OCD.²

Zwiększenie skuteczności tradycyjnych terapii: Badanie Ruffiniego i współpracowników, ocenia wpływ przezczaszkowej stymulacji magnetycznej (TMS) na pacjentów z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym (OCD), którzy nie reagowali na standardowe metody leczenia, włączając terapię poznawczo-behawioralną (CBT). Wyniki tego badania wskazują, że dodanie TMS do terapii może znacząco poprawić wyniki leczenia, sugerując synergiczny efekt między TMS a CBT. TMS, aplikowany w specyficznych rejonach mózgu, ma potencjał do zwiększania efektywności CBT poprzez modulację aktywności neuronalnej w obszarach związanych z regulacją lęku i kompulsji. Takie podejście potwierdza, że integracja TMS z CBT może stanowić obiecującą strategię dla pacjentów z OCD, którzy nie reagują na tradycyjne metody leczenia, oferując nowe możliwości terapeutyczne.³

Długoterminowa poprawa: Badania potwierdzają długoterminową skuteczność przezczaszkowej stymulacji magnetycznej (TMS) w leczeniu zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego (OCD). Jedno z nich, przeprowadzone przez zespół T. Harmelecha i współpracowników, opublikowane w czasopiśmie Brain Stimulation, wykazało, że TMS może zapewniać długotrwałe korzyści dla pacjentów z OCD odpornymi na tradycyjne leczenie. W badaniu tym uczestniczyło 60 pacjentów z 7 ośrodków, dla których dostępne były dane dotyczące 'trwałości' leczenia. Stwierdzono, że 86,7% pacjentów (52 osoby) utrzymywało poprawę objawów OCD przez ponad rok po zakończeniu kursu leczenia TMS. Co więcej, dla połowy z tych pacjentów (43,3% całego zbioru analizowanego), 'trwałość' efektów przekroczyła 2 lata, ze średnią 'trwałością' wynoszącą ponad 1,98 roku. Badanie to również zauważyło znaczącą redukcję niepełnosprawności funkcjonalnej po leczeniu TMS, co wskazuje na poprawę w zakresie symptomów OCD oraz ogólnego funkcjonowania ⁴

Farmakoterapia jest jedną z metod leczenia zaburzenia obsesyjno-kompulsyjnego. Do najczęściej stosowanych preparatów, należą leki przeciwdepresyjne z grupy SSRI (ang. selective serotonin reuptake inhibitors - SSRI), ale używane są również preparaty przeciwpsychotyczne i przeciwlękowe. Psychofarmakologia może być bardzo skuteczna w leczeniu objawów nerwicy natręctw, ale nie jest leczeniem przyczynowym. W większości przypadków leki muszą być przyjmowane długoterminowo, a ich dawki często są wyższe niż w zaburzeniach nastroju. Na pierwsze efekty często trzeba poczekać od 8 do 12 tygodni, jednak u niektórych pacjentów poprawa następuje szybciej.

Psychoterapia może być również skutecznym sposobem leczenia OCD. Badania wskazują, że terapia poznawczo-behawioralna (ang. cognitive behavior therapy - CBT) i terapia ekspozycyjna mogą mieć podobną skuteczność jak leki. Polegają one m.in. na ekspozycji na sytuację wyzwalającą kompulsje (np. dotykanie brudnych przedmiotów), a następnie powstrzymaniu się od jej wykonania, co może prowadzić do stopniowej redukcji intensywności czynności natrętnych.

Podobnie jak w przypadku większości zaburzeń psychicznych, leczenie jest zawsze zindywidualizowane. Może się ono rozpocząć się od stosowania leków lub od psychoterapii, lub od połączenia tych metod. Dla wielu pacjentów terapia ekspozycyjna jest dodatkowym leczeniem z wyboru, gdy leczenie farmakologiczne nie przynosi oczekiwanej redukcji objawów.