Łagodne zaburzenia poznawcze

Łagodne zaburzenia poznawcze charakteryzują się łagodnym upośledzeniem w jednej lub więcej domenach poznawczych w stosunku do oczekiwanego, biorąc pod uwagę wiek osoby i jej ogólny przedchorobowy poziom funkcjonowania poznawczego, co stanowi pogorszenie w stosunku do poprzedniego poziomu funkcjonowania osoby.

Diagnoza opiera się na relacji pacjenta, informatora lub obserwacji klinicznej, a towarzyszą jej obiektywne dowody upośledzenia w postaci ilościowej oceny klinicznej lub standaryzowanych testów poznawczych. Zaburzenia funkcji poznawczych nie są na tyle poważne, aby w istotny sposób zaburzały zdolność danej osoby do wykonywania czynności związanych z funkcjonowaniem osobistym, rodzinnym, społecznym, edukacyjnym i/lub zawodowym lub z innymi ważnymi obszarami funkcjonalnymi.

Zaburzenia funkcji poznawczych nie wynikają z normalnego procesu starzenia się i mogą mieć charakter statyczny lub postępujący, mogą też ustępować lub ulegać poprawie w zależności od przyczyny lub leczenia. Zaburzenia funkcji poznawczych mogą być spowodowane nabytą chorobą podstawową układu nerwowego, urazem, infekcją lub innym procesem chorobowym dotyczącym mózgu, stosowaniem określonych substancji lub leków, niedoborami żywieniowymi lub narażeniem na toksyny, a także mogą mieć nieustaloną etiologię.

Badania wskazują, że łagodne zaburzenia poznawcze, w których zaburzenia pamięci prezentują się jako główny objaw, przechodzą w otępienie typu choroby Alzheimera nawet w 80%.